Narrativa
Ó empardecer o día, Benigno Alvés Vizoso levantouse do leito: nunha sacudida de areas suspensas na atmosfera húmida da súa morada. Emprendeu o diario camiño na procura da víctima que a súa condición de cazador demandaba. Deixou esvarar o corpo, coa habilidade do costume, entre as rochas e as pedras, tal fose un pequeno globo aerostático a aboiar no aire. E no mesmo tempo da captura devorou a súa presa sen compaixón, porque era un sentimento que non posuía. Foi unha estrelamare. Cando ela xa non axitaba a simetría dos seus movementos, o rostro de espiñas diverxentes, curtas e grosas, de Avelino Alvés Vizoso se constrinxiu nun xesto de percepción descoñecida. E os pedúnculos oculares miraron sen despracer nin medo (eran sensacións reservadas para outros aconteceres) como toda a liquida luz que o rodeaba sumíase por un vertedoiro, inmenso e negro, a se mover cara el.
Víñalle de espullo e non fuxiu, xa que non tiña por que.
No momento ca súa cuncha sementada de algas e pugas esfregou ao estraño: unha combinación de reaccións químicas descoñecidas trasladoulle nunha evolución de eras. Nun contradevalar de mutacións cognitivas insólito O cal lle permitiu interrogarse sobre o que estaba a pasar.
Súa conducta non prevía a morte nin a memoria, e seus actos tiñan o único fin de alimentarse para se reproducir e conservar a especie. Non se sabía nomeado, nin a ninguén puxera nome. Nada lle era posible fora das leis da natureza que mantiñan a vida.
Non obtivo resposta aínda que a recen adquirida cualitividade houbese podido darlla. Antes, derrubouse coma un traxe baleiro: sostido pola percha enfuscada da súa cuncha.
Non soubo así doutra especie, igual de singular que a súa, que era quen de prever as consecuencias dos seus actos, tiña memoria, linguaxe, e agrupaba as cousa en sinais que chamaba conceptos. Era sabedora que había de morrer. Amaba a súa xente, tiña sentimentos independentes das necesidades da supervivencia, e cría que a Terra toda fora feita para si. A peor, unha minúscula parte dos seus individuos supoñeran ser donos do que os rodeaba, que das cousas só o lucro contaba, que posuían o dereito ao estrago se nón facía mal ao seu peto. Entre a cegueira e a cobiza destruían aquelo que non puidesen vender. Non sabían que se estaban a destruír a eles mesmos.
Hai moitas especies, todas excepcionáis. Natureza unha. Elas, partes de esta. Non hai parte sen todo.
FIN
